Liberté de communiquer ses opinions, le cas échéant par voie de presse. Fortement protégée, cette liberté n’est cependant pas absolue : certains fonctionnaires sont tenus à une obligation de réserve, les appels caractérisés à la haine, à la discrimination ou à la violence pour des motifs à base religieuse, raciale, ethnique ou nationale sont condamnés (loi du 1er juillet 1972). En outre, la « loi Gayssot » du 13 juillet 1990, a posé pour principe la « répression de tout acte raciste, antisémite ou xénophobe » et a modifié la loi sur la liberté de la presse en conséquence.
آزادی به اشتراک گذاشتن عقاید که شامل رسانه و مطبوعات می‌شود؛ این آزادی بسیار محافظت‌شده است، اما در عین حال مطلق نیست: بر اساس اصل خویشتن‌داری، تشویق به نفرت، تشویق به تبعیض و خشونت بر مبنای دلایل مذهبی، نژادی، قومیتی یا ملی در قانون محکوم شده‌اند (قانون اول ژوئیه‌ی ۱۹۷۲). همچنین قانون گسو(loi Gayssot) مورخ ۱۳ ژوئیه‌ی ۱۹۹۰، اصل مجازات هرگونه اقدام نژاد پرستانه، سامی‌ستیزانه یا بیگانه‌ستیزانه را به رسمیت شناخته و بنابراین قانون در مورد آزادی مطبوعات را در تغییر داده‌است.»
La France et l’Union européenne défendent et promeuvent au sein des Nations unies les principes de « liberté de religion ou de conviction » et de « liberté d’opinion et d’expression », deux principes intrinsèquement liés et complémentaires se fondant sur le caractère universel, indivisible et indissociable de tous les droits de l’Homme.