Ensemble de « pratiques, représentations, expressions, connaissances et savoir-faire – ainsi que les instruments, objets, artefacts et espaces culturels qui leur sont associés – que les communautés, les groupes et, le cas échéant, les individus reconnaissent comme faisant partie de leur patrimoine culturel » et considérés tels, par le Comité du patrimoine culturel immatériel de l’Unesco, en application de la Convention de 2003 pour la sauvegarde du patrimoine culturel immatériel.
مجموعه‌ای از«رفتار‌ها، نماد‌ها، بیان‌ها، دانش‌ها، مهارت‌ها و نیز وسایل، اشیاء، مصنوعات دستی و فضاهای فرهنگی وابسته به آن‌ها که جوامع، گروه‌ها و در برخی موارد، افراد به‌عنوان بخشی از میراث فرهنگی خود می‌شناسند» که کمیته‌ی میراث فرهنگی ناملموس یونسکو آن‌ها را براساس کنوانسیون پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس ۲۰۰۳ ثبت می‌کند.
L’Iran est doté d’un très riche patrimoine culturel et naturel : sites historiques de grande envergure, paysages naturels remarquables, grand nombre de monuments d’importance historique. L’Iran est parmi les 10 pays qui ont le plus grand nombre de sites inscrits au Patrimoine mondial de l’Unesco. La société civile iranienne a pris conscience de la nécessité de préserver son patrimoine dont elle est très fière.
Fait de rendre à leur pays d’origine des biens culturels acquis de façon illégale ou fruits de pillages coloniaux.
بازگردادن اموال فرهنگی که به روشی غیرقانونی یا از طریق غارت‌های استعماری به‌دست آمده، به کشور مبداء.
En France, les modalités des restitutions de biens culturels soulèvent questions et polémiques. Les collections publiques se sont constituées au cours de l’histoire, et notamment de l’histoire coloniale. Les œuvres, incorporées de longue date au domaine public mobilier de l’État français, conformément à la législation en vigueur, sont soumises aux principes d’inaliénabilité, d’imprescriptibilité et d’insaisissabilité. Pour qu’il y ait restitution, la loi doit autoriser, par une dérogation au principe d’inaliénabilité, la sortie des collections nationales et le transfert de propriété des œuvres. En novembre 2021, après de longues négociations, la France a restitué au Bénin 26 œuvres des trésors royaux d’Abomey, conservées au musée du Quai Branly.
در فرانسه روش‌های استرداد اموال فرهنگی منجر به پرسش و جنجال شده است. مجموعه‌های دولتی که درطول تاریخ به‌ویژه دوره‌ی استعمار به‌دست آمده‌اند، آثاری که از زمان قدیم بخشی از دارایی‌های دولتی فرانسه محسوب می‌شوند، براساس قوانین موجود مشمول اصل غیرقابل‌واگذاری (inaliénabilité) و عدم شمول مرور زمان (imprescriptibilité) و غیرقابل توقیف بودن (insaisissabilité) می‌شوند. برای اینکه بتوان این آثار را استرداد داد، قانون باید با استثنا قائل شدن به اصل غیرقابل واگذاری و اجازه‌ی خروج مجموعه‌های ملی و انتقال مالکیت آثار را بدهد. در نوامبر سال ۲۰۲۱ پس از مذاکراتی طولانی فرانسه ۲۶ اثر گنجینه‌های پادشاهی آبومی در موزه‌ی کبرانلی (Quai Branly) پاریس را به کشور بنین بازگرداند.
Les Iraniens sont très attachés à leur patrimoine et la question du patrimoine conservé dans des musées européens et américains est très sensible. Certains attribuent à la faiblesse des monarques Qadjar (dynastie au pouvoir entre 1789-1925) le pillage par les Européens de sites archéologiques dont les pièces-maîtresses qui se trouvent aujourd’hui dans les collections du Louvre, du British Museum ou de l’Ermitage doivent être restituées à l’Iran. Pour d’autres, leur conservation et exposition dans les capitales européennes sont une bonne chose, car elles sont protégées, étudiées et offertes à la connaissance du grand public international, ce que, pour l’heure, l’Iran ne peut faire.
Parcours d’une œuvre, de sa création à sa distribution ou circulation, au sein du marché de l’art et des institutions muséales.
روند آفرینش، پخش یا نقل و انتقال یک اثر هنری درون بازار هنر و نهادهای موزه‌ای.
Ensemble de légendes, de faits, de doctrines, d’opinions, de coutumes, d’usages, etc., transmis oralement de génération en génération.
مجموعه‌ای از اساطیر و افسانه‌ها، رویدادها، عقاید و اندیشه‌ها، رسوم، آیین، آداب و… که به‌طور شفاهی نسل به نسل منتقل می‌شود.
La société iranienne est une société qui oscille entre tradition et modernité. Les traditions religieuses comme les traditions culturelles demeurent importantes dans la vie privée et publique. L’importance accordée aux célébrations d’événements comme Achoura (le martyr de l’imam Hussein, troisième imam chiite et petit-fils du prophète de l’islam) ou à celles des fêtes perses comme Norouz ou Shab-é Yalda ou tout simplement aux cérémonies privées comme le mariage en témoignent.