Acquisition volontaire d’une nationalité, qui peut nécessiter parfois l’abandon de la nationalité d’origine. Cette procédure permet à un étranger majeur d’acquérir (par décret) la nationalité française. Un étranger majeur, résidant habituellement sur le sol français depuis au moins cinq ans (deux ans sous certaines conditions), peut demander à être naturalisé. La décision est prise par l’administration qui peut refuser la naturalisation même si les conditions sont réunies.
دریافت ارادی یک ملیت که در بسیاری از موارد به معنای ترک تابعیت اصل است. این رویه به تبعه‌ی خارجی دارای سن قانونی این اجازه را می‌دهد که ملیت فرانسه را (با دستور اجرایی دولت) به‌دست بیاورد. یک تبعه‌ی خارجی دارای سن قانونی که به‌صورت قانونی و دائم در خاک فرانسه به‌مدت بیش از ۵ سال (دو سال تحت شرایطی) زندگی کرده باشد، می‌تواند درخواست دریافت تابعیت کند. اداره‌ی دولتی در این مورد تصمیم گرفته و می‌تواند حتی اگر شرایط دریافت تابعیت برقرار باشد، با آن مخالفت کند.
Dans tous les cas, il doit justifier de son « assimilation à la communauté française » lors d’un entretien individuel. Celui-ci évalue sa bonne connaissance de la langue française, des droits et devoirs conférés par la nationalité française, ainsi que de l’histoire, de la culture et de la société françaises. Le demandeur doit aussi adhérer aux principes et valeurs essentiels de la République. À l’issue de l’entretien, l’intéressé signe la Charte des droits et devoirs du citoyen français.
Pour plus d'informations, voir :
Article 21-15 à 21-17 du Code civil
در این صورت، فرد متقاضی باید همگون‌سازی خود با جامعه‌ی فرانسه را هنگام یک مصاحبه‌ی فردی اثبات کند. طی این مصاحبه تسلط به زبان فرانسه، حقوق و وظایفی که ملیت فرانسه تعیین کرده، همچنین تاریخ، فرهنگ و جامعه‌ی فرانسه آزموده می‌شود. متقاضی باید معتقد به اصول و ارزش‌های بنیادین جمهوری فرانسه باشد. طی مصاحبه متقاضی منشور حقوق و وظایف شهروند فرانسه را امضا می‌کند.