Par opposition à la langue générale, une langue de spécialité possède un vocabulaire propre à une activité, un milieu, une discipline, une science ou une technique (langue juridique, du droit, de l'économie, de la médecine, de l’informatique, etc.)
زبانی که دایره‌ی واژگان آن مختص به یک فعالیت، یک علم یا یک فن است: زبان حقوقی، زبان ریاضی، زبان علمی، زبان پزشکی، زبان علم رایانه (انفورماتیک).
Qui est écrite et souvent ancienne, par opposition à la langue parlée et souvent actuelle.
آنچه کتبی و عموماً قدیمی است و در تضاد با زبان محاوره و زبان امروزی است.
Elle existe à l’écrit même si plus personne ne la parle.
زبانی که به‌صورت کتبی وجود دارد، هرچند دیگر هیچ‌کس به آن صحبت نمی‌کند.
Le latin, le grec ancien, le pehlevi, le sanscrit, etc. sont des langues mortes.
زبان لاتین، یونانی باستان، پهلوی(فارسی میانه)، سانسکریت و… زبان‌های مرده محسوب می‌شوند.
Langue considérée comme propre à une nation ou un pays, et dont la définition exacte varie selon les pays.
زبانی که مختص یک ملت و یک کشور بوده و تعریف دقیق آن از کشوری به کشور دیگر متغیر است.
En France, la Constitution dispose que la langue de la République est le français, mais que les langues régionales appartiennent au patrimoine de la France. La politique de défense et de promotion de la langue française résulte de la « loi Toubon » du 4 août 1994 ; y contribue notamment la Délégation générale à la langue française et aux langues de France, service rattaché au ministère de la Culture, et la Commission d’enrichissement de la langue française chargée d’approuver, en liaison avec l’Académie française, les termes nouveaux proposés par les groupes d’experts.
در فرانسه، قانون اساسی تصریح می‌کند که زبان جمهوری، فرانسوی است، ولی زبان‌های محلی به میراث فرهنگی فرانسه تعلق دارند. سیاست دفاع و گسترش زبان فرانسه حاصل قانون «Toubon» مورخ ۴ اوت ۱۹۹۴ است: هیئت عمومی زبان فرانسه و زبان‌های دیگر کشور فرانسه اداره‌ای تابع وزارت فرهنگ و کمیسیون غنی‌سازی زبان فرانسه که با همکاری آکادمی فرانسه وظیفه‌ی تأیید اصطلاحات جدید پیشنهادی گروه‌های کارشناسی را دارد، در دفاع و گسترش زبان فرانسه مشارکت می‌کند.
Langue dont l’emploi est reconnu dans un État ou un organisme pour la rédaction des textes officiels.
زبانی که حکومت یا یک نهاد برای نوشتن و تحریر متون رسمی به رسمیت شناخته است.
Le persan moderne, issu du moyen-perse (pehlevi) et du vieux-perse, est la langue véhiculaire historique depuis l’Antiquité. La constitution de la République islamique, tout comme la constitution de l’ancien régime impérial, reconnaît le persan comme la seule langue officielle du pays. Des radios, chaînes de télévision ou des publications locales diffusent en langues régionales, mais le persan reste la seule langue de communication officielle et de l’enseignement. Les revendications pour une reconnaissance des langues locales sont souvent considérées, comme des revendications ethniques et séparatistes, donc poursuivies et combattues par l’État. (Voir ethnie)